CAXOTO CERVO
O repertorio de Caxoto, ten un pouco de todo como en botica; tradición oral, historias de vida, feitos históricos, contos de creación propia e algo de conto literario.
Dende que comezou a contar alá polo 2004 Caxoto ten percorrido varias veces todo o territorio galego
Sobre
CAXOTO
CAXOTO estivo dende sempre ligado aos espazos escénicos ben a través do teatro, da música ou do baile tradicional.
Os seus primeiros pasos na narración oral viñeron da man da Editorial Kalandraka alá polo ano 2004 e dende aquela aínda pasaría polas mans dun bo feixe de mestras e mestres na arte de contar: Paula Carballeira, Martha Escudero, Celso F. Sanmartín, Cándido Pazó,…
Se a esta formación lle sumamos todos estes anos percorrendo unha e outra vez Galicia, temos como resultado unha narración madura, intensa, emocional, retórica, chea de xiros e case sempre cómica cando non bufonesca.
Caxoto conta de ti a ti, sen falsas voces nin temas tabú. O seu contar é un diálogo co público; un espazo desbordante de imaxinación e improvisación onde cada función é un novo camiño por andar.
653 616 126
DE ALÓ DE ONDE EU VEÑO
«Eu non minto… todo o que eu vos conto é verdade» Esta é unha frase que Caxoto repite moito nas súas funcións e o certo é que nunca ninguén puido demostrar o contrario.
Para que unha persoa narradora conte sempre dende a verdade ten que forzosamente contar de si mesmo. E neste espectáculo iso é precisamente o que fai Caxoto: Contarnos quen é, de onde ven, das xeografías, das orixes, dos referentes, dos camiños escollidos e dos camiños rexeitados, das herdanzas, das tradicións,… unha viaxe ás raíces coa mirada retranqueira de quen xa comeza a estar un pouco de volta de todo… sen faltar á verdade.
UN RAPAZ DE ALDEA
«Caxoto é un rapaz de aldea. Coma quen dis, un ninguén…»
E é verdade!… Ao igual que Balbino, Caxoto naceu na aldea, coidou das vacas, tivo liortas con outros nenos… e cando as cousas lle bulían na cabeza tamén as apuntaba nun caderno.
Era a década dos anos 90 cando no televisor dunha aldea galega só había 3 canais de televisión, cando unhas olimpíadas en Barcelona e unha feira enorme en Sevilla eran os eventos do século,…. cando nas cintas de casete soaba indistintamente os éxitos de Ana Kiro e un tal Kurk Cobain.
Naquel alonxado 1993 un gran escritor veu de visita ao colexio… chamábase Xosé Neira Vilas e para preparar a visita, todo o alumnado lera o seu «Memorias dun neno labrego»
Neste espectáculo, a través dos paralelismos dunha infancia na aldea pero en tempos moi distintos, Caxoto fai un percorrido polas «Memorias dun neno labrego» nun doble salto mortal de viaxes no tempo través da palabra contada no que seremos a un tempo crianzas na postguerra e crianzas a piques de cambiar de milenio.
É MEU AMIGO
Despois de estrear o seu primeiro espectáculo xuntas en lingua de signos e lingua oral «Unhas lentes como as do avó», Gema e Caxoto axiña entenderon que aquilo non ía quedar nun único proxecto. Segundo se sucedían os ensaios e representacións xurdían a cada momento novas ideas e novos enfoques á hora de conxugar estas dúas linguas nunha nova proposta escénica.
Con calma, tempo e moito probar e desbotar, xurde este novo espectáculo de escoita cas orellas e cas mans, que nos fala sobre a fraxilidade humana, pero tamén sobre a sua maior fortaleza… a amizade.
Martiño é un rapaz introvertido nun mundo demasiado exposto. Pero aínda que lle abonde un recunchiño de parque para xogar, no seu maxín collen mil mundos, mil aventuras, mil personaxes… Só quen teña o don da curiosidade e a ferramenta da empatía poderá adentrarse con el nunha aventura que case sen darse conta remate no máis alto do Everest.
Unha historia en lingua de signos e lingua oral sobre a amizade, a comunicación, os medos e a xestión emocional apta para todos os públicos.